De glimlach van mijn levensfase

Vijfenzestigplus

Ja, ik ben het: 65plus. Het eerste dat me opvalt zijn de jaren die als een goed zittende jas om mijn schouders heen vallen. Wat een totaal andere gewaarwording dan de gedachte die ik vroeger had: als jongeling fietste ik dagelijks door onze bosrijke buurt waar een bejaardenhuis lag. Geen ontkomen aan, dacht ik; dit is m’n eindbestemming als ik 65 word. Nu ik die eindstreep gehaald heb -met dank aan het DNA van onze generatie- kan ik gelukkig gaan en staan waar ik wil.

Terugblikken

Graag kijk ik in deze 65plus-fase terug naar de waterval van m’n verleden. Hoe ben ik -letterlijk- tot stand gekomen? Hoe heb ik me ontwikkeld tot wie en wat ik nu ben?

Ik word geboren als jongste kind in een markant gezin met drie zussen en een broer boven mij. Ik had weinig regie te doen, de meeste beslissingen waren al genomen voordat ik mijn zegje kon doen.

Ik ben tussen vier en acht jaar en struikel soms over mijn voeten, maar ook over m’n emoties; zien mijn ouders mij nou wel of niet? Of is het de bedoeling dat ik blijf glimlachen en pleasen om hen te bevestigen dat ze het goed doen, dat ze er helemaal mogen zijn van mij?

Ik ben tussen acht en veertien jaar en verken de wereld om me heen. M’n hoogsensitiviteit geeft me meer informatie dan me lief is. Ik voel dingen waar ik niet aan toe ben, toch ervaar ik ze. Het is spannend en ik snap niet hoe het werkt. Met wie moet ik daar over praten? Ik durf het niet, met niemand niet.

Ik ben tussen veertien en negentien jaar en probeer volwassen te worden. M’n tienerkamer vol met flowerpower en popmuziek waar ik godzijdank eindeloos en altijd naar mag luisteren. Ik leer mezelf te voeden met literatuur en verken de hallucinerende middeltjes. Ik oefen vriendschap en liefde in onvermijdelijke hoogtes en laagtes.

Ik ben tussen negentien en zesentwintig jaar en spring de samenleving in, van een dorp naar een stad, van thuis naar zelfstandig, van school naar m’n toekomst. Ik geniet en deins terug, ontwikkel en groei, van droom naar daad. Ik ontdek de theaterwereld en oosterse wijsheid. Ik begin thuis te raken.

Ik ben tussen zesentwintig en tweeëndertig jaar. Het is de tijd van demonstraties tegen kernwapens, er dreigt een derde wereldoorlog. Waar gaan we heen? Yoga en spiritualiteit zijn mijn partners. Een relatie opbouwen met een levende partner is m’n grote wens maar dat gaat nog niet vanzelf.

Ik ben tussen tweeëndertig en tweeënveertig jaar. Het leven bloeit in deze fase, en ik vind een baan in de theaterwereld, een huis en een relatie. Alsof alles vanzelf gaat. Ik geniet van de aarde onder mijn voeten.

Ik ben tussen tweeënveertig en vijftig jaar. M’n leven is in beweging, ik weet niet meer wat ik wil, maar weet ook niet wat ik wel wil. Hallo midlife. Ik gooi mezelf in het diepe, het roer om. Een opleiding persoonlijke ontwikkeling geeft me een helder perspectief om mezelf beter te begrijpen en anderen beroepsmatig te coachen. Ik word weer zelfstandig.

Ik ben tussen vijftig en vijfenzestig jaar. Hoewel ik me fysiek en mentaal fit voel, merk ik dat m’n omgeving anders naar me kijkt. Ik word vaker met U aangesproken en vaker ingehaald op de fiets.
Het eindigheidsbesef wordt sterker. Ik durf vergankelijk te zijn. Ondertussen geniet ik met een glimlach van deze levensfase: ik hoef niet meer zoveel, maar er kan en mag nog van alles.
In de aanloop naar dit levensmoment was het alsof ik als vijfenzestig-plusser er niet meer toe zou doen. Nu pas voel ik de expertise, de kennis en wijsheid van alle ervaringen in mijn levensloop en realiseer me dat ik mag oogsten, dat dit de tijd is van de volle bloei. De levenskunst van het genieten is begonnen.