Ondanks of dankzij?

Terugblik

Hoe boeiend is het om terug te blikken naar m’n verleden en te zien hoe oude pijn en isolement in m’n jeugdjaren een bijzondere bijdrage hebben geleverd aan m’n ontwikkeling tot de persoon die ik geworden ben.

Verlangen naar verbinding

Ik had een koele moeder en een aanwezige vader – in mijn beleving.
Als kind, puber en adolescent verlangde ik naar contact, warmte en verbinding, ik wilde graag gezien, gehoord en gevoeld worden. Omdat ik me niet gezien voelde door m’n ouders, had ik de neiging om me terug te trekken, te vluchten en waande me veilig in m’n eigen wereld. Ik trainde mezelf om me af te sluiten en werd er goed in, al zeg ik het zelf. Juist daardoor miste ik een belangrijke levensader: verbinding, fysieke warmte, contact, erkenning en omarming.

Als volwassene ging ik pas zien hoe ik –door me af te sluiten– m’n eigen isolement creëerde.

Inzicht in een oud patroon

Als volwassene kijk ik terug en zie dat ik als jongeling een goede reden had om te stoppen met dat vluchtgedrag. Maar hoe lastig was dát! Verbaasd ben ik hoe lang m’n neiging om te vluchten heeft doorgewerkt. Terugkijkend begrijp ik dat gedrag uit m’n jeugdjaren wel. Als volwassene heb ik het vluchten allang niet meer nodig. Toch heb ik de neiging om soms terug te vallen in m’n oude gedrag. Lukt het me om dat patroon los te laten? Nog steeds niet helemaal, maar het perspectief wordt helder, ik zie beter hoe het werkt.

Isolement in plaats van contact

Door me als kind af te sluiten en niet te oefenen om communicatief te zijn, werd ik een stille, gereserveerde en diplomatische jongen die zich keurig kon inhouden. Dat viel me steeds zwaarder. Toen ik –als adolescent– last kreeg van m’n geremdheid zag ik dat er innerlijk een gevecht gaande was: één ik dat expressie wilde geven aan mezelf via bewegingsdrang, lust en liefde, en één ik dat erop gericht was om die neiging te onderdrukken. Gelukkig heb ik de juiste en liefdevolle begeleiding gevonden om me hierin te leren ontspannen. Met een glimlach kan ik nu constateren dat de diepe wens om expressie te geven het gewonnen heeft.

Het is maar een schaduw

Als ik nu terugdeins voor een lastige situatie, herinner ik me het vluchtgedrag uit m’n jeugd: de neiging om mezelf onzichtbaar te maken. Dan knipoog ik naar m’n innerlijke stem die ongevraagd adviezen uitdeelt, in de wetenschap dat het een schaduw uit het verleden is.

Ik heb geleerd om te accepteren dat dit oude geïsoleerde gevoel uit m’n jeugd, een deel is van wie ik ben. Waarschijnlijk zal ik me er nooit helemaal van kunnen losmaken. In m’n huidige leeftijdsfase begin ik zelfs te zien dat deze oude pijn ook een motor en inspiratiebron is.

Een sensitieve wereld

Als kind koos ik onbewust voor mijn eigen veilige belevingswereld. Ik vluchtte uit een onveilige werkelijkheid naar een veilige innerlijke wereld. Daar zorgde ik voor mijn eigen invulling en ontwikkelde m’n sensitiviteit. Juist in stilte kon ik op mijn eigen manier afstemmen en zintuigelijk waarnemen. Als volwassene voel ik situaties vaak intuïtief aan, dat komt door de ‘training’ die ik mezelf in die jonge jaren heb gegeven. Had ik het anders willen doen als ik het over zou doen? Ja, ik zou het anders willen doen omdat interactie en communicatie juist zo leerzaam is, en energie geeft. Maar had ik de sensitiviteit willen missen? Nee, zeker niet. Deze sensitieve man ervaart het als een bijzondere en dierbare kwaliteit om buiten de ‘gewone’ zintuigelijke waarnemingen extra antennes te kunnen gebruiken. Daarmee kan ik de speciale en bijzondere waarnemingen en betekenissen in m’n eigen leven en de wereld om me heen ervaren.

Compassie

Ondanks en dankzij m’n vluchtgedrag heb ik een sensitief leven ontwikkelt, dat soms kwetsbaar voelt, maar ik heb het intussen volledig omarmd. Daar kan ik als ‘jongere oudere’ met compassie en een glimlach naar kijken.