Omslag, het kompas naar binnen
Nu ik 65+ ben kijk ik nieuwsgierig terug op m’n leven. M’n leven dat zich uitrolde als een rode loper, met voorspoed en tegenslag, met struikelmomenten en kruispunten. Ben ik door de jaren ouder en wijzer geworden? Ik weet het niet maar ik kan mezelf aanvaarden. Ik was beslist geen modelkind, wel een doorsnee irritante puber en een zoekende adolescent, verlangend naar een warme relatie. Toch ben ik gegroeid en heb gegeven wat ik kon. Het één is goed gegaan, het andere minder, en hier en daar is het fout gegaan. De winst en verlies van m’n leven kan ik met compassie onder ogen zien.
Liefde voor m’n leven
Nu m’n professionele fase overgaat in m’n pensioenfase, neem ik de tijd om het kompas naar binnen te richten. Ik merk dat m’n nieuwe levensfase meer om reflectie vraagt dan om denken. Tijd om te accepteren wie ik geworden ben. Als ik vanuit liefde naar m’n leven kijk, zie ik alle ervaringen in een groter geheel. Ik krab me eens achter de oren over de puzzelstukjes van m’n leven en kijk met dankbaarheid terug, en soms met twijfel.
Van logisch denken naar filosofie
Als jongere oudere raak ik ontspannen van een wandeling of door het lezen van poëtische woorden. Ik neem de tijd om een gedicht te lezen dat niet over de waarde van de euro gaat, maar over het wonder van m’n bestaan. Alertheid en controle heb ik daarbij niet meer nodig. In m’n brein is plaats voor een ander bewustzijn, dat ruimer en includerend is. Ik ga van logisch denken naar filosofie. In m’n transitieproces van werk naar pensioen is meer ruimte voor contemplatie en minder voor het denken.
Zo kijk ik in de herfst van m’n leven naar een nieuw perspectief. Het besef van eindigheid klopte laatst aan m’n deur. Die eindigheid kan beklemmend zijn als ik daar ‘logisch’ over nadenk. Als ik vanuit een filosofisch en liefdevol perspectief kijk zie ik een prachtige cyclus van het leven waarin ik als mens ontsta, groei en weer ga sterven. Ik ben eindig, en tegelijk deel van een oneindige cyclus.
Gapende ruimte
Ondanks dat ik een moderne stedeling ben, realiseer ik me dat ik te midden van een imposante natuur leef. De cyclische seizoenen, leven op aarde, de dood en het heelal, ze zijn ingenieus met elkaar verbonden. Deze bijzondere verbinding kan ik logisch niet bevatten. De oude Grieken noemden het Chaos: de grote gapende ruimte, met ontelbare sterren en planeten in de giga kosmos om ons heen. Door ‘filosofisch’ te denken kan ik iets bevatten van mezelf, de ander en de aarde, en voel ik bewondering en liefde voor onze gapende Chaos.
1 gedachte over “Ouder en wijzer!”
Beste Johan van der Kooij,
hartelijk dank voor deze mooie en warme tekst. Het inspireert mij.
Ik ben een jongere oudere en werk met generatiegenoten in de derde levensfase.
Op LinkedIn heb ik zojuist verbinding gezocht. Ik hoop dat we elkaar inspireren.
Veel goede wensen, warme groet, Marieke Schuurman