De schets van mijn ziel

Het is zomer! Tijd om mijmerend over een weiland te staren en een schets van mijn ziel te maken.

Wie kent de woorden niet: met hart en ziel, zielsgelukkig, zielsverwant, met je ziel onder je arm. Uw en mijn ziel zijn verankerd in de taal. Maar degene die z’n ziel helder kan waarnemen en verwoorden mag het zeggen! Je diepste binnenste? Een vonk van het Zijn? Het onstoffelijk beginsel van het menselijke wezen?
Is de ziel een onderdeel van onze persoonlijkheid? Van ons denken en voelen? Of is de ziel juist iets geestelijks en daarmee overstijgend aan het menselijk lichaam?

Mijn ziel is een verlangen

In m’n poging te beschrijven wat de ziel is, kom ik uit bij m’n verlangen naar het meest wezenlijke deel van mezelf. Want dat verlangen kan ik tastbaar voelen. Ik zie dat ik verlang naar de verbinding met m’n ziel, m’n wezen, m’n essentie.

In deze schets onderzoek ik mijn ziel als mijn persoonlijk verbinding met essentie. Ik verlang om die essentie aan te raken, van daaruit te leven en zoek een kompas om daar te komen. Ik ga dieper luisteren en laat mij influisteren door een ander venster dan het denken en kom uit bij de broer en zus van m’n ziel: m’n hart en m’n intuïtie.
Wanneer ik in een ontspannen toestand ben ervaar ik in m’n hart een spontane expanderende beweging: van binnen naar buiten, omarmend en omhullend. Geoefend als een instrument van empathie kan het liefde aanvoelen van en overdragen op dingen in en buiten mij.

Een uitdijend heelal

Bij die uitdijende en omvattende beweging van mijn hart moet ik denken aan de beweging van onze kosmos. Het ganse heelal dijt met de snelheid van het licht uit in het grote niets. Dat komt allemaal door die éne Big Bang, dat éne moment in een ver verleden. Alles wat er nu is, inclusief uw en mijn nederig bestaan, komt voort uit die éne knal en logischerwijs is alles met alles verbonden omdat alles uit één moment en één principe voortkomt. Met als gevolg de ontvouwing van het eindeloos levenspotentieel van het heelal.

Een van mijn grootste vraagtekens in onze fenomenale kosmos is wat mij betreft niet over het ontstaan van de kosmos en het leven op onze planeet, maar hoe dat leven bewust is van zichzelf. Ik ben me bewust van m’n minuscule aanwezigheid en het giga heelal. Hoe kán het? Hier houdt m’n denken op en nemen de dichtregels van William Blake het over:

‘To see the world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour’

Door me bewust te zijn van m’n lichaam, denken, voelen en alles wat daar mee samenhangt, ben ik onderdeel van de bezieling van het heelal. Mijn verbinding om hier te zijn en bewust te zijn van het wonder en het fenomeen van het bestaan. Ik kan het niet anders benoemen dan het thuis-verlangen, om als persoonlijke ziel –als bewuste eenheid van lichaam, denken en voelen– verbonden te zijn met de mega ziel waar we allemaal op aangesloten zijn, dankzij die Big Bang.